Miejsce Pamięci Narodowej

Ten największy pod względem powierzchni ze wszystkich obozów istniejących w Lamsdorf powstał w sierpniu 1914 r. Przetrzymywano w nim jeńców pochodzących z państw ententy – zarówno szeregowych, jak i podoficerów, głównie z armii rosyjskiej, rumuńskiej, włoskiej, serbskiej, francuskiej, brytyjskiej i belgijskiej. Łącznie było ich ok. 90 tysięcy, co plasowało obóz w Lamsdorf jako ósmy największy obóz jeniecki w całych Niemczech podczas I wojny światowej.

Jeńców zakwaterowano w sześciu podobozach, z których cztery zbudowano wówczas od podstaw (tzw. Lager III, IV, V i VI). Na początku przebywającym w nich żołnierzom zapewniono dosyć dobre warunki bytowe, jednak z czasem – w związku z pogarszającą się sytuacją gospodarczą Niemiec i porażkami niemieckiej armii na froncie – zmieniły się one na gorsze. Wszystkich jeńców obciążał obowiązek pracy: czy to przy rozbudowie samego obozu, czy na zewnątrz – w miejscowym przemyśle i rolnictwie. W czasie wolnym żołnierze uprawiali sport, zajmowali się malarstwem i rysunkiem, muzykowali, odbywali praktyki religijne. Pomimo zakończenia wojny jeńcy przebywali w obozie aż do 1920 r. Niewoli nie przeżyło ok. 7 tysięcy z nich. Zmarłych chowano na Starym Cmentarzu Jenieckim.